دل من گرفته زین جا...

با وجود ادعای اینکه سه ساله هیچ ویروس سرماخوردگی نتونسته به بدنم نفوذ کنه ، این بار بدجوری مغلوب شدم. سه شنبه تعطیل بود با کلی برنامه ریزی چهارشنبه رو هم مرخصی گرفتم و با فکر چهار روز تعطیلی و خواب و استراحت و فیلم ، حسابی ذوق زده شده بودم. اما ...امان از این شانس بد که همون سه شنبه صبح ویروس اومد سراغم و زمین گیرم کرد و باز هم شنبه از راه رسید و تعطیلی ها تموم شدن و اینجوری که تقویم روی میزم می گه حالا حالا هم تعطیلی نداریم...

مریضی و سرفه های خشک و خسته کننده و اشک ریزان بماند – هر چند رئیس محترم فکر کردند برای خطای سیستم ها اشکم درآمده!! – ساعت 1 وقت دکتر داشتم . با عجله و نهار خورده نخورده و بعد از کلی هماهنگی با منشی و هم اتاقی ، راهی بیمارستان شدم.سالن خلوت بود و با خودم گفتم که تا 2 نشده برمی گردم – زهی خیال باطل- عقربه های ساعت به کندی حرکت می کردند و من نفر 45 ام لیست بودم.چشمم به صفحه تلویزیون بود و حواسم به جمعیت توی سالن که هیچ وقت هیچ چیزی مثل قسمت آخر یانگوم نمی توانست اینجوری ساکتشون کنه...همه مات و مبهوت بودند و با محض دیدن دختر کوچک پزشک قصر از هیجان همه شروع به کف زدن کردند. جالب بود، عکس العمل زن و مرد ، پیر و جوان...خلاصه. یانگوم هم عاقبت به خیر شد و این منشی من رو صدا نزد...

بعد از کلی معطلی بالاخره کارم تموم شد و از بیمارستان اومدم بیرون و باعجله خودم را به ایستگاه اتوبوس رسوندم – این هم یک شانس دیگر من است که همیشه کارم توی خیابان های یک طرفه تهران آنهم در مسیرمعکوس حرکت ، گیر می کند – یک 1000 تومنی به پیرمرد بلیط فروش دادم و یک عالمه بلیط گذاشت جلوی روم. هر چی گفتم من فقط یک بلیط می خواهم به خرجش نرفت و گفت پول خُرد نداره – حالا تا آخر آذر وقت دارم 50 بار این مسیر رو برم و بیام! – سوار شدم و روی اولین صندلی خالی که با برآمدگی چرخ تنگ هم شده بود نشستم.پیرزنی در صندلی کناری کج نشسته بود. لباسش توجه ام را جلب کرد. یک یا شاید هم چند دامن چین دار و فرسوده را روی هم پوشیده بود. مقنعه عربی دور سرش و چادری هم که از چند جا دوخته شده بود به سر داشت. با دست به کتف ام زد و با لهجه ای که متوجه نمی شدم نامه ای را به دستم داد. با تعجقب نگاهش کردم و پرسیدم چه کارش کنم؟ گفت برام بخوان...

کاغذ سفید و مچاله شده را باز کردم. فکر کنم خط یک کودک تازه سواد آموخته بود. خطاب نامه نماینده محترم استان کهگیلویه بود:

اینجانب گلبهار داداشی مادر چهار شهید ، دارای دختری هستم که به هپاتیت c مبتلا است و هزینه داروهایش حدود  7 میلیون تومان می شود. یکی از فرزندانم هم جانباز 70 درصد است و خود دارای هفت فرزند است که سه تای آنها معلول می باشند ونمی تواند کمکی به من بکند. خواهش می کنم – دقیقا همین بود- التماست می کنم به خون بچه هام و به رای ای که بهت دادیم به ما کمک کن.....

امضا : گلبهار......

راه نفس ام بند اومده بود. به پیرزن نگاه کردم دریغ از یک دندان در دهانش با این وجود به زحمت گوشه چادر را با دهان گرفته بود.

گفتم کجا می خواهی بری مادر جان؟ گفت بنیاد شهید...گفتم آدرس ات کو؟ گفت : ایناهاش.. و یک تکه کاغذ کوچک مچاله تر را درآورد . آدرس خیابان نوفل لوشاتو بود.زیر پل حافظ . گفتم :مادر ِ من ، تو همین ایستگاه باید پیاده شی.گفت می خواهم برم بنیاد شهید. یکی گفت تو طالقانی است .یکی دیگه گفت همین جاست. هردو گیج شده بودیم. اتوبوس هم راه افتاد . پیرزن تا بلند می شد یکی نظر مخالف می داد و او می نشست .جالب اینجا بودکه فقط هم به حرف آقایون گوش می داد و می گفت اینا درست میگن...خانم به ظاهر متشخصی از پشت سلقمه ای به من زد که ولش کن پیرزن کل کثیف رو، بیکاری داری بهش آدرس می دهی؟ اعصاب هممون رو خورد کرد. نگاه غضبناکی بهش کردم و ...نه سکوت بهتر بود. دوباره نگاهی به نامه که هنوز توی دستام بود انداختم و نگاهی به پیرزن.چهارفرزند این زن برای دفاع از این مملکت کشته شدند و یکی هم جانباز 70 درصد آنوقت هیچ یک ازما حتی برای دادن یک آدرس کوچک به او که سرمایه های زندگی اش نابود شده بودند ، وقت و حوصله نداشتیم...بغض بدی گلویم را گرفته بود. مردی لنگ لنگان از آنسوی اتوبوس به سمت ما آمد .دست پیرزن را گرفت و در همان ایستگاه من پیاده اش کرد. آرام آرام از خیابان شلوغ رد شدند. جلوی یک سمند زرد رنگ را گرفت و دست در جیب کرد. بعد خم شد و دست لرزان پیرزن را بوسید و سوارش کرد و رفت....

نمی دونم چی باید بگم. تصویر آن زن با دامن های رنگی و چین دار با دندان های خرد شده و با هزاران چین و چروک روی صورت هنوز جلوی چشمانم است. همیشه فکر می کردم که توی این مملکت هر کس خویشاوندی هر چند دور با یک شهید داره دیگه نونش توی روغن است!! سهمیه دانشگاه و استخدام بدون آزمون و ....( هر چند این تصویر با آژانس شیشه ای حاتمی کیا تا حدودی خدشه دار شده بود)...دلم گرفت. از خودم ، از احساس ناتوانی ام در کمک به چنین کسانی بدم آمد.

حس تلخی است...فین فین ام و گلوی خشک شده ام و اشک چشمانم یادم رفت...غرغر کردن برای شرایط زندگی وکار را هم فراموش کردم...تصویر گلبهار تنها ،  در شهر پر از گرگ و درندشت تهران هنوز جلوی چشمانم رژه می ره... 

 

نظرات 8 + ارسال نظر
رضا افشاری یکشنبه 20 آبان‌ماه سال 1386 ساعت 11:22 ق.ظ http://www.kolivar.blogfa.com/


سلام روشنک جان
داستانهای مستند تو اگرچه تلخ .ولی جذابه به تعبیر دیگه نازیبایی ها رو زیبا و ملموس به تصویر میکشی هر سطر خیابان های تهران یک تیتر وحشتناکه تو یک عینیت پرداز هستی نگاهت لنز قوی برای عینیت ها داره قول نمیدم شاعربرجسته ای بشی ولی با اطمینان میگم قلم دوست داشتنی برای یک رمان اجتماعی داری لطفا بنویس کمی حرفه ای تر به قلم نگاه کن وبلاگ شروع خوبیه ولی تمام بضاعت تو نیست . توجه تو به نشانه ها و فضا سازی که دار ی موجب میشه مخاطب در بطن تصویر با تو همراه بشه چه کسی میتونه بگه رضا افشاری تو اون اتوبوس نبوده ؟!! همین اصل بسیار مهمی برای یک داستانه و از طرفی همینکه بی ادعا مینویسی و بالای سرنوشته هات با چوب و چماق نمی ایستی قطعا توهم فرورفتن به جای ییش رفتن رو نخواهی داشت .
موید باشی و همیشه دوست

مریم دوشنبه 21 آبان‌ماه سال 1386 ساعت 07:45 ق.ظ

روشی خودم
همیشه ازاینکه پلشتی های دوروبرراببینی دلم میگرفت ، کمپ A راکه یادت هست
اون زن عربی که درسن ۱۹ سالگی ۶ تابچه قدونیم قدداشت وآخری راکه اون موقع داشت زیرمیز تلویزیون دوطبقه شیشه ای میگذاشت که ازدست سوسکهاو...... درامان باشه ، نمیدونم یادته که در یک اتاق پیش ساخته نمور چه طوری بااون همه بچه زندگی میکردوخداراهم شاکربودکه سرپناهی دارد حالا نمیدونم کجاست چراکه اون کمپ راخراب کردندوبجایش خانه های چندخوابه ساختندوحتما بچه های بیشتری زاییده ..بماند خواسم بگم دنیاپرازآدمهای این شکلی است وماکه عمری است بادردهم خانه ایم . درددوست - دردفامیل درد.....ودردخودمان که باهاش خوب ساخته ایم

روشنک دوشنبه 21 آبان‌ماه سال 1386 ساعت 07:51 ق.ظ http://azeshgh.blogsky.com

مامان مهربانم..همه چیز یادمه! همه روزهای کودکی که با دست های گرم تو و صدای مهربانت بهترین روزهای عمرم بوده...روزهای جنگ و حمله هزاران هواپیما و آغوش تو که امن ترین جای دنیا بود...
عزیزترین مامان دنیا خیلی ها سعادت اینکه مامانشون نوشته هاشون رو بخونه ندارند و من خوشحالم که تو فرشته زندگی من همیشه خواننده این نوشته ها هستی...
بمان برای من بمان
دو چشمت آسمان من...

پسرخاله دوشنبه 21 آبان‌ماه سال 1386 ساعت 08:18 ق.ظ

..... داشت عینکشو میلیسید!!!! بعد با گوشه شال گردنش تفهای ماسیده شده رو عینکشو پاک کرد و مثلا اونوقت عینکش تمیز شد .....

حسن علیشیری دوشنبه 21 آبان‌ماه سال 1386 ساعت 02:28 ب.ظ http://memoir.blogfa.com

چه خوب که هنوز عادت نکرده ای به سر کج کردن و رد شدن. چه خوب که هنوز دلت می لرزد...هرچند در این خراب شده برای هر لحظه مان دل لرزه ای فراهم است! ...و چه خوبتر که مادری هست که سطری از دلنوشته های فرزندش را از کف نمی دهد!...

ارغوان دوشنبه 21 آبان‌ماه سال 1386 ساعت 07:25 ب.ظ

چه بگویم سخنی نیست.....
حالا ای کاش یکی تو اون بنیاد شهید خراب شده جواب این پیرزن رو داده باشه... ایکاش..

زهراکشوری دوشنبه 21 آبان‌ماه سال 1386 ساعت 09:17 ب.ظ http://hasty00.blogfa.com/

سلام
خیلی وقت خوانده وبلاگ شما هستم. از وبلاگ علیشیری. دقیقا یادم باشه که از پستی که درباره ازدواج‌تون بود. هنوز هم می خونم. موفق باشید. با عشق زندگی کردن یعنی یه خوشبختی بزرگ.

پرشین سه‌شنبه 22 آبان‌ماه سال 1386 ساعت 04:23 ق.ظ

از دید طنز اگه بخوام نگاه کنم:
به جای خرید بلیط هزار تومنی می تونستی تاکسی دربست بگیری و خلاص!

و اما از دید واقعی:
نفس کز گرمگاه سینه می آید برون
ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت،
‌نفس کین است
پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد